Ił-28 to radziecki odrzutowy samolot bombowy średniego zasięgu, zaprojektowany przez biuro konstrukcyjne Siergieja Iljuszyna pod koniec lat 40. XX wieku. Powstał jako odpowiedź na zapotrzebowanie na nowoczesny bombowiec, który mógłby zastąpić starsze maszyny napędzane silnikami tłokowymi. Prototyp wykonał pierwszy lot 8 lipca 1948 roku, a maszyna szybko udowodniła swoją wartość dzięki solidnej konstrukcji, dobrym osiągom i względnie prostej obsłudze. Wkrótce po testach samolot został skierowany do masowej produkcji, która trwała do 1956 roku. W sumie wyprodukowano około 6300 egzemplarzy, co czyni go jednym z najliczniej budowanych bombowców w historii lotnictwa.
Konstrukcja Ił-28 była stosunkowo prosta, ale niezwykle funkcjonalna. Samolot miał załogę trzyosobową, składającą się z pilota, nawigatora-bombardiera oraz strzelca tylnego. Maszyna była wyposażona w dwa silniki odrzutowe Klimowa WK-1. Dzięki nim Ił-28 osiągał prędkość maksymalną około 900 km/h i mógł przenosić do 3000 kg bomb na odległość 2400 km. Samolot miał również uzbrojenie defensywne w postaci działek zamontowanych w gondolach oraz w wieżyczce ogonowej.
Ił-28 był jednym z pierwszych odrzutowych bombowców w służbie ZSRR i szybko stał się podstawą lotnictwa bombowego tego kraju. Swoją uniwersalność udowodnił także jako samolot szkoleniowy, rozpoznawczy oraz torpedowy. Maszyna była eksportowana do licznych państw, w tym krajów Układu Warszawskiego, Chin, Egiptu czy Korei Północnej. Choć jego rola w ZSRR zaczęła maleć w latach 60. wraz z wprowadzaniem bardziej zaawansowanych konstrukcji, Ił-28 przez wiele dekad pozostawał w służbie w innych krajach, a w niektórych przypadkach używano go nawet do lat 80.
W Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, a dokładniej w Ludowym Wojsku Polskim, eksploatowano 47 samolotów Ił-28 w różnych wersjach. Polska zakupiła te maszyny od Związku Radzieckiego na początku lat 50. XX wieku. Były one używane głównie jako bombowce, samoloty rozpoznawcze oraz maszyny szkolne.
Samoloty Ił-28 stacjonowały głównie na lotniskach przeznaczonych dla jednostek bombowych, takich jak Lotnisko Bydgoszcz, gdzie działał 5. Pułk Bombowy, oraz Lotnisko Powidz, będące bazą 33. Pułku Lotnictwa Bombowego. W późniejszych latach niektóre z tych maszyn trafiły do innych jednostek, m.in. do celów szkoleniowych i szkolno-bojowych.
Ten solidny i niezawodny bombowiec odegrał istotną rolę w kształtowaniu powojennego lotnictwa wojskowego. Jego prostota, duża liczba wyprodukowanych egzemplarzy oraz szeroka adaptacja sprawiły, że był symbolem początkowego etapu rozwoju lotnictwa odrzutowego w bloku wschodnim. Choć obecnie jest już przestarzały, wiele egzemplarzy można zobaczyć w muzeach lotnictwa na całym świecie.
Szukasz nowego abonamentu na telefon lub internet?
Mam dla Ciebie świetną ofertę Premium Mobile! Możesz uzyskać specjalne warunki dla nowych klientów. Wystarczy, że przejdziesz na stronę operatora i umówisz się na rozmowę z konsultantem. Skorzystaj z tej okazji i ciesz się niższymi cenami na co dzień.
Zobacz także
Volkswagen T1 Westfalia
Volvo P1800 – „Święty”
Honda NSX
Hyundai Genesis
BWP Rosomak
Podstawowe dane techniczne
Lata eksploatacji w Polsce – 1953-1979
Załoga – 3 osoby
Dane techniczne
Napęd – 2 razy silnik turboodrzutowy WK-1A
Ciąg silnika – 2×2700 kG
Wymiary
- Rozpiętość – 21,45 m
- Długość – 17,60 m
- Wysokość – 6,70 m
Masy
- Masa własna – 12 890 kg
- Masa startowa – 21 200 kg
Osiągi
- Prędkość maksymalna – 902 km/h
- Prędkość wznoszenia – 15 m/s
- Pułap – 12 300 m
- Zasięg – 2 400 km
Samolot można zobaczyć na ekspozycji zewnętrznej, która ma miejsce w Muzeum Sił Powietrznych w Dęblinie przy ul. Lotników Polskich 1.